Seria II Rozdział 3

"Nadal czekam na twój gest, 

na zielone światło twe

bo ty rozstawiasz mnie na planszy,

ty wybierasz grę."

Mateusz Mijał - Zabijasz mnie

~*~

- Liam? - wyszeptałam, próbując złapać oddech.

Był taki piękny i idealny. W ogóle się nie zmienił od naszego ostatniego spotkania.

- Iss, ja.. - zaczął, ale szybko przerwał, kiedy usłyszał kroki nadchodzącej osoby. To był Harry.

- Liam?! - krzyknął zdezorientowany, po czym złapał mnie w tali i przyciągnął do siebie. Chciał pokazać mu, że jestem jego własnością. Boże, mężczyźni są tacy płytcy.

- Co tutaj robisz? - wybełkotałam zszokowana, ciągle nie mogąc uwierzyć w to, że mężczyzna mojego życia stoi naprzeciwko.

- Przyjechałem tu, bo... - przerwał, spoglądając na Harrego. - Moglibyśmy porozmawiać na osobności?

- Moja dziewczyna nie ma przede mną żadnych tajemnic.

- Zostaw nas. - rzuciłam, wpatrując się w intensywnie brązowe tęczówki Liama. Sama byłam zaskoczona swoimi słowami, ale nie zamierzałam ich cofać.

Loczek spojrzał na mnie z niedowierzaniem, po czym wszedł do mieszkania, głośno trzaskając drzwiami.

Przymknęłam oczy, kiedy dotarło do mnie, że czeka nas kolejna kłótnia, która nie prowadzi naszego związku z dobrym kierunku.

- Iss, przyleciałem tu dla ciebie.

- Do czego zmierzasz, Liam? - rzuciłam prosto z mostu, nie chcąc bawić się w żadne podchody.

- Chciałbym, żebyśmy dali sobie szansę.

Zaśmiałam się gorzko, patrząc w jego oczy. Nie był wcale zaskoczony. Spodziewał się takiej reakcji.

- Wiem, że nawaliłem, ale jestem tylko człowiekiem, popełniam błędy. Kocham cię.

- Gdzie byłeś przez pięć lat, skoro mnie "kochałeś"?

W odpowiedzi jedynie spuścił głowę w dół, ciężko wzdychając. Już miał coś powiedzieć, kiedy drzwi otworzyły się i stanął w nich Harry.

- Zayn dzwonił. Mamy do nich jechać. - rzucił obojętnym tonem, wpatrując się w nas lodowatym spojrzeniem.

~*~

- Dlaczego muszę jechać z Liamem, a nie z Harrym? - byłam strasznie rozdrażniona. Wszyscy doskonale wiedzą, że próbuję trzymać się od Liama jak najdalej, a teraz nagle każą mi z nim wyjechać na drugi koniec świata?! Przecież to jest niedorzeczne!

- Proszę, Iss. - błagałam mnie Zayn. - Tutaj chodzi o życie mojego dziecka. Harry musi zostać, a Liam zapewni wam bezpieczeństwo.

Westchnęłam głośno, bo doskonale wiedziałam, że znajduję się na przegranej pozycji. Muszę się poświęcić dla dobra Hayley.

- kochanie. - zaczął Hazza, zbliżając się do mnie. - Będę pisał i dzwonił tak często, jak tylko będę mógł.

- To nie to samo. - powiedziawszy to, schowałam się w jego bezpieczne ramiona. Brunet mocniej mnie do siebie przycisnął, po czym zaczął gładzić wolną ręką moje włosy.

- Kocham cię. - szepnął mi do ucha, a na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Odsunęłam się minimalnie od niego, łącząc nasze wargi w pocałunku, który ma starczyć mi na kilka tygodni albo nawet długich miesięcy.

- Będę tęsknić. - szepnęłam, nim oboje zdążyliśmy oderwać się od siebie.

Will w tym czasie poszła po Hayley, a Zayn z Liamem opracowywali cały plan.

- Kochanie, pojedziesz z ciocią i wujkiem do Australii na wakacje, dobrze? - usłyszałam rosnący dźwięk głosu Will.

- Dlaczego ty i tatuś nie jedziecie? - obie postacie pojawiły się w pomieszczeniu.

- Musimy pracować, kochanie, ale obiecuję, że kiedy tylko mamusia dostanie urlop w pracy, to razem gdzieś pojedziemy, dobrze?

Dziewczynka jedynie kiwnęła zrozumiale główką, po czym przytuliła się do swojej rodzicielki.

Nie chcę nawet wiedzieć, co czuła w tamtym momencie Will. Sytuacja z Liamem i Harrym była przy tym błahostką.

Dziewczynka odsunęła się od niej, po czym pobiegła w stronę Zayna. Mężczyzna porwał ją w swoje ramiona, na co mała zaczęła głośno się śmiać. Na koniec przytulił ją do siebie i odstawił na ziemię, a wtedy Liam wziął ją oraz jej bagaże i zeszli do samochodu.

Widziałam już łzy zbierające się pod powiekami Will. Tak bardzo było mi jej szkoda...

Zayn przyciągnął ją do siebie, a ta schowała twarz w zagłębieniu jego szyi, głośno szlochając.

- Opiekuj się nią dobrze. - powiedział w moją stronę, na co kiwnęłam głową i zeszłam na parking.

~*~

Kiedy wylądowaliśmy na lotnisku w Sydney, poczułam się jak w domu.

W sumie nie ma się co dziwić. To tutaj się urodziłam i spędziłam większość swojego życia.

Od tej pory mieliśmy mieszkać w domku na obrzeżach miasta, pod fałszywym imieniem i nazwiskiem. Hayley miała być naszą adoptowaną córką, a my z Liamem bezpłodnym, ale za to szczęśliwym małżeństwem.

Kiedy dojechaliśmy na miejsce, było już grubo po dwudziestej trzeciej. Hayley zasnęła na tylnym siedzeniu bmw, przytłoczona nadmiarem wrażeń i długa podróżą.

Liam wziął ją na ręce, po czym zaniósł do jej tymczasowego pokoju. Ja postanowiłam na niego zaczekać i pomóc mu z bagażami. Oczywiście jego męski honor nie pozwolił mi wziąć ani jednej torby.

Weszliśmy wspólnie do mieszkania, które okazało się być bardzo przytulne. Nie zajmowało dużej powierzchni. Było raczej skromne.

- Nathan mówił, że przyleci za dwa dni, bo ma jeszcze coś do załatwienia w Nowym Jorku. Mamy więc dwa dni na zadomowienie się. - rzuciłam, podczas zalewania kawy gorącym wrzątkiem. Jak już zapewne wiecie, mogłabym pić ją litrami.

- Kawa na noc? - usłyszałam za plecami cichy śmiech Liama.

- Dokładnie. - Nie zamierzałam się z nim bawić z żadne głupie podteksty i gierki. Nie mam na to nawet ochoty.

- Iss. - usłyszałam i poczułam ramiona Liama na swojej tali. Odwróciłam się tak, że teraz stałam do niego przodem. - Było nam razem dobrze...

- To ty mnie zostawiłeś, Liam. - uparcie dążyłam przy swoim, próbując za wszelką cenę uniknąć jego spojrzenia.

- Wiem. I to jest największy błąd, jaki w życiu popełniłem.

Starał się do mnie zbliżyć, ale za wszelką cenę go odpychałam.

- Liam, kocham Harrego, nie potrafisz tego zrozumieć?

- Dlaczego na mnie nie spojrzysz ? - wiedziałam, że zauważy. Zbyt dobrze mnie znał.

- Powiedz mi prosto w oczy, że mnie nie kochasz, że mój dotyk wcale na ciebie nie działa - jego dłonie zaczęły błądzić po moim ciele. - No powiedz to, Iss, a wtedy się odczepię.

Delikatnie zbliżył się do mnie, po czym złączył nasze wargi.

Byłam taka szczęśliwa i spełniona, kiedy poczułam smak jego ust. Ani trochę nie zmieniły się od naszego ostatniego spotkania.

Już miał zacząć pogłębiać pocałunek, kiedy przez moją głowę zaczęły przelatywać obrazy związane z Harrym i Sophią.

Gwałtownie oderwałam się od Liama, traktując go lekkim, ale stanowczym policzkiem.

Nie miał prawa mnie całować, wiedząc, że jestem z kimś związana.

- Jeżeli jeszcze raz to zrobisz, zadzwonię do Zayna i poproszę o twoje usunięcie. - powiedziawszy to, zaczęłam opuszczać pomieszczenie. - Nie zbliżaj się do mnie nawet na milimetr, Liam.

Szybko znalazłam się na górze, po czym rzuciłam się na łóżko.

Jak ja mam przed nim uciekać?

~~

Hej kotki. <3

Dodaje szybciej, bo nie wiem kiedy będzie następny.

Przyczyna? Mam mega doła. Nie mam chęci do niczego, nawet do pisania.

Przepraszam. :c 

Dziękuję za 5000 ♥